با شنیدن نام باشگاه از خود خواهید پرسید آیا به راستی یک باشگاه به معنای واقعی در فوتبال استان وجود دارد؟ جواب بسیار ساده است. خیر. جوانان این خطه بدون شک از حداقل امکانات هم برخوردار نیستند. زمین تمرین اختصاصی هیچ معنایی ندارد. هیچ یک از باشگاهها تشکیلات و ساختمان اداری ندارند و فقط با نامها بازی میشود.شاهین،فرمانداری،زاگرس،مقاومت،خورشید زریوار،قندیل و ... . با این شرایط هیچ انتظاری نداریم که همه چیز خوب و حساب شده پیش برود. اما هنوز امید داریم. یادمان نمی رودبازیکنانی که از این استان هم اینک در سطح اول فوتبال کشور فعالیت دارند در همین باشگاهها پرورش یافته اند. حال به مسئله اصلی بپردازیم. نقش باشگاهها در رفع مشکلات داوری چیست؟ اولین مورد مربی است. بازیکنان تحت اختیار و دستور مستقیم مربی قرار دارند. عدم برخورد مناسب مربیان با داوران بازیکنان را به این فکر وا می دارد که این کار مناسب است.چون اگر نبود مربی من آنرا انجام نمی داد. جالب اینجاست در برخی موارد بازیکنان مربی را به آرامش در کنار زمین دعوت میکنند.متاسفانه اکثریت مربیان استان به هر قیمتی برد میخواهند حتی اگر در این بین شخصیت انسانی چند نفر به اسم داور زیر سوال برود. مورد بعدی باشگاه داران است. کسانی که سرمایه خود را به فوتبال تزریق میکنند در حالی که هیچ درآمد و سودی عاید آنان نمیگردد.به راستی هدف آنان از ورود به عرصه فوتبال چیست؟ رشد فوتبال و خدمت به جوانان!!! باید به این نکته اعتراف کرد که بیشترین نقش را آنان ایفا خواهند کرد که به طور خلاصه عبارت است از: انتخاب مربی کارآمد و باصلاحیت،تدوین اصول ارزشی باشگاه و انتقال آن به تک تک اعضای تیم،اعمال سیاست تشویق و تنبیه به طور مستمر و اصولی،برخورد مناسب با کمیته داوران و ... . در نهایت همه چیز دست به دست هم خواهد داد و بازدهی کار توسط بازیکنان نمود پیدا خواهد کرد. بازیکنانی از لحاظ فنی توانا و از نظر شخصیتی بالا که در مستطیل سبز فقط به ارائه فوتبال زیبا و احترام به تیم مقابل و داوران فکر میکنند و در حال حاضر دیدن چنین کسانی آرزوی ماست و اغراق نیست اگر بگوییم تعدادشان از تعداد انگشتان یک دست تجاوز نمیکند. این ها آرزوهایی هستند که میخواهیم به کمک همدیگر آنها را در آینده ای نزدیک به واقعیت تبدیل کنیم. آینده ای که برایمان مبهم و تاریک است.
