واقعه تلخ فوت ناگهانی مرحوم شریف عبداللهی از پیشکسوتان داوری فوتبال استان به راستی یادآور همه نامهربانی هایی است که سالها در حق او و امثال او از سوی دست اندرکاران امر ورزش که خود کوهی از شعار و کلمات بی عمل هستند ، روا داشته شده است. چرا در زمان حیات این افراد که به راستی تجربه چندین ساله آنها چه در بعد فنی و چه در بعد اجتماعی در هیچ دانشگاهی تدریس نمی شود ، خودمان را به ندیدن می زنیم ؟ چرا ارزش این انسان ها برای ما حتی از یک استادیوم و یک سالن ورزشی کمتر است ؟ مگر آنان در روزهای سخت ورزش این استان به داد ما نرسیدند و آبروی ما را نخریدند ؟ در مجموعه ورزشی 15000 هزار نفری که چندین بار افتتاح شد و ان شا الله قرار است استادیوم 6000 نفری بسکتبال نیز تا 15 سال آینده به بهره برداری برسد تا شاید حادثه تلخ حذف تیم بسکتبال هیئت کردستان که با بی درایتی محض مسئولان ورزش استان از بازی خانگی مقابل داماش محروم شد و همان باخت در خانه بسکتبال تا سالها از ذهن بسکتبالی ها پاک نخواهد شد ، هیچ نوع وسایل اولیه امداد و نجاتی یافت نمی شود و اگر هم هست هیچ کسی تا به حال رنگ آن را ندیده است . مگر تعبیه کردن یک اتاق امداد با وسایل کامل پزشکی از جمله کپسول اکسیژن چه هزینه گزافی در بر دارد که کسی به فکر آن نیست ؟ در آن مجموعه با وجود سالن استخر ، کشتی و فوتبال و تمرینات مداوم پیشکسوتان که آرزو به دل ماندیم آن ها را در یک تیم واحد و با سازماندهی مناسب ببینیم ، هر زمان ممکن است واقعه ناگواری رخ بدهد و خدایی ناکرده جانی به خطر بیفتد ، اما دریغ از یک ذره تدبیر و درایت آقایان که به راستی جان انسان ها برایشان هیچ ارزشی ندارد . گواه این ادعا هم پول هایی است که به جای خرج کردن در امور امنیت و سلامت مکان های ورزشی ، بدون هیچ برنامه ای خرج بازی های دوستانه و بی فایده می شود . مگر مرحوم عبداللهی می تواند مشوق و الگوی فوتبالی های استان باشد یا امثال بازیکنان از رده خارجی که در دربی های پایتخت اخلاق و ادب و انسانسیت را زیر پا می گذارند ؟ آری این است داستان چندین ساله پول هایی که به بهانه خوش خدمتی و حفظ پست و مقام به پایتخت برگشت می خورد و یا در امور بی ارزش و ظاهری خرج می شود . دیگر زمان آن رسیده است که در عمل آدم ها را به عنوان ارزشمندترین دارایی سازمان پاس بداریم چرا که بهره بردن از تجربه این افراد در زمان حیات آنان درمان مناسبی برای دردهای ورزش استان است و گرنه به قول معروف خیلی زود دیر می شود .