چند روز پیش با دیدن مطلب آقای امید شاداب در مورد تیم اهدایی با خودم گفتم این همه بدبینی چرا همه باید به موفقیت این تیم امیدوار باشیم.اما دیروزکه رنج رفتن را در این فصل سرد بر خود هموار کردم و به امید پیروزی تیم شهرم به استادیوم دکتر بیژن ذوالفقارنسب رفتم حکایت دیگری بود.یک بازی نا امید کننده و سرد و به واقع تاسف برانگیز.حبیب الله صالحی در اولین تجربه ناکام بود.ترکیب اولیه تیم برای هیچ کس قابل هضم نبود.آیا به راستی تمام توانایی های ما همین است.در این نوشته می خواهم بیشتر حواشی را برای شمانقل کنم وامیدوارم با به خدمت گرفتن سعید آگین سانیای سی و چند ساله (همدوره حبیب صالحی سرمربی تیم)وتلاش بیشتر بازیکنان و بهره گیری از تفکر خلاق سرمربی و مربیان تیم روند تیم بهبود یابد و در آینده نزدیک شاهد موفقیت این تیم که باعث افتخار استان عزیزمان است باشیم.بسیار جای تعجب دارد که برای یک بازی ساده و معمولی این همه نیروی امنیتی به ورزشگاه فراخوانده شده بودند و این حاکی از آن است که همچنان نسبت به مردم بدبین هستند. در بدو ورود به استادیوم با تلاش بسیاری از دروازه های امنیتی به این بهانه که داور هستیم رد شدیم و در کنار پیشکسوت بزگوار ورزش استان محمد طهماسبی به سمت جایگاه به اصطلاح ویژه که هنوز هم معلوم نیست از چه نظر ویژه است رفتیم.اما در ابتدای راه به این بهانه که آقای استاندار به استادیوم آمده اند متوقف شدیم.به نظر شخص حقیر روبرو شدن با بزرگان اسبق ورزش استان مثل آقای طهماسبی باید مایه افتخار مسئولان استانی باشد نه اینکه به خاطر رعایت یک سری اصول بی منطق و بی ارزش حرمتها را زیر پا بگذاریم.اما جایگاه حال و هوای خاصی داشت.بی نظمی شدیدی حکمفرما بود.فلاش عکاسان ومیکروفون خبرنگاران به حدی برای مسئولان به اصطلاح دلسوز ورزش استان جالب بود که یادشان رفته بود برای چه به استادیوم آمده اندوهمه با افتخاردرجمع خبرنگاران ومیهمانان از اختصاص امتیاز تیم دسته دوم سخن میگفتند و پیاپی بعد از هر جمله آنان گلی به ثمر می رسید.در واقع همه پس از پایان روز اداری برای تجدید قوا با چای و موز به استادیوم آمده بودند و خبری از دلسوزی و تفکر نبود.فکرها همچنان الوده و زبانهاهمچنان تیز وگزنده بود.بهتر است به جای این همه ادعا قدری در کارهای خود تامل کنیم و خود را مدیون این مردم نکنیم.جالبتر از همه آنست که رفتارهای ناهنجار در اکثر موارد توسط بزرگسالان که قرار است الگوی کوچکترها باشند انجام میگیرد.با این حال ما هنوزهم دارای بزرگانی با شخصیت و محبوب هستیم که جای خالی آنها هنوز احساس میشود. آری این است وضعیت حال حاضر ما بدون هیچ نقطه امیدی.